Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Πόσο Έλληνας Είσαι?

Είχα σκοπό για άλλη ανάρτηση, αλλά διάβασα/είδα αυτό και σκέφτηκα πως αν και βαριέμαι να το σχολιάσω εκτενώς, είναι μία καλή αφορμή να ποστάρω ένα βιντεάκι που εμένα τουλάχιστον με έκανε και γέλασα.


Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Λετ δε γκέιμ μπιγκίν...

Καινούριο ιστολόγιο.

Με υγεία και χαρά μου λοιπόν.

Θα μου πεις, τι το θέλεις το δεύτερο μπλογκ ρε?

Για να μη χαώσω το άλλο αγπητέ/ή αναγνώστη/ρια που το έχω για να ανεβάζω άλλα είδη…


Και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα.

Τελικά δεν το έχω καθόλου με τις θεαματικές διαδικασίες, κυρίως όταν αυτές έχουν πολιτικό background.

Πήγα την Κυριακή στο θέατρο πέτρας αγαπητοί και ενώ, εντάξει, αν ήταν φεστιβαλάκι θα ήταν μία χαρά… δεν ήταν φεστιβάλ.

Δηλαδή με λίγες εξαιρέσεις, δεν ξέρω αν αυτοί που έπαιζαν είχαν καταλάβει που βρίσκονται και γιατί ή αν απλά γούσταραν με τον πάρα πολύ κόσμο που πήγε.

Καλή φάση, λεφτά θα μαζεύτηκαν, αλλά δεν ξέρω, κάτι με χάλασε…

Και με τον πανούση δηλαδή, που τον γουστάρω γενικά, ψιλοχαλάστηκα. Στις παύσεις του να ακούγονται συνθήματα κι αυτός στα παπάρια του, να λέει τα αστειάκια του και μην «παίρνετε ναρκωτικά, δε φτάνουν για όλους»…


Θα με ρωτήσεις εύλογα, «καλά ρε συ, τι περίμενες;» και θα έχεις δίκιο…

Δεν ξέρω.

Ίσως να φταίει ότι έχω μία πολύ διαφορετική εικόνα για το ποιοι και πως συμμετέχουν στα live αλληλεγγύης.

Ωραία ήταν, δε λέω, αλλά κάτι με κρατούσε.

Γίνεται να ανεβαίνεις να παίξεις για έναν ακρωτηριασμένο σύντροφο, και να μη λες μισή κουβέντα, όσο κι αν μιλάνε στο ενδιάμεσο και διαβάζουν κείμενα σχετικά οι διοργανωτές ή μέλη ομάδων…;


Έχω αποστειρωθεί τελείως;

Είμαι κολλημένος;

Γεροπαράξενος και γκρινιάρης μήπως;


Εντάξει, δεν ξέρω αν με άλλο line-up θα είχε τόσο κόσμο και αν θα πήγαινε τόσο καλά ο σκοπός για τον οποίο έγινε η συναυλία.

Υπάρχει ένα θέμα στην απήχηση των αυτό-οργανωμένων φάσεων και συγκροτημάτων, το ξέρω, αλλά και πάλι…

Εσωτερικοί προβληματισμοί θα μου πεις και δίκιο θα έχεις, αλλά είμαι μόνο εγώ που ήμουν λίγο μαγκωμένος;


Όπως και να έχει, νομίζω ότι αυτό που γράφει ο πορτατίφης «μέσα στην κανονικότητα του περιθωρίου γίναμε θεαματικοί» επιβεβαιώθηκε (και) την Κυριακή.

Ή έτσι το ένιωσα εγώ.


Και ήρθαν και κάποιοι προφανώς θεαματικοί, και μπράβο τους στην τελική, ξέρω γω?, και στήθηκε ένα ωραιότατο πάρτυ που είχε από όλα.

Συνθήματα, γνωστές καλές μπάντες, καινούριες που πιθανόν να είναι και diy φάση, δεν ξέρω, ανάγνωση κειμένων, πληροφόρηση για δίκες συντρόφων…


Αλλά εμένα κάτι μου καθότανε λίγο παράξενα, λίγο άβολα…

Εσένα;


…Άντε να δούμε πόσοι θα είμαστε στην Ευελπίδων την 1η Οκτώβρη στις 9 το πρωί


Από την Κυριακή